سرنوشت داستان تراژیک "خرس" سرنوشتی تراژیک و غم انگیز است.ایده دوخطی داستان "خرس" به شدت جذاب است و پرداخت داستان فیلم به شدت بی ارتباط با جذابیت.ایده قتل دلخراش خانوادگی فیلم درست در همان نقطه آغازین توقف می کند و حتی بازی قابل توجه فرهاد اصلانی در نقش شخصیت منفی قصه هم کمکی به تخت ، بی بعد و البته بی منطق بودن داستانک ها و روابط علی و معلولی فیلم نمی کند گو اینکه این یک اصل در آثارمعصومی تبدیل شده که یک سکانس جذاب و معمولا تکان دهنده را محور ساخت اثرش قرار میدهد و در این مسیر مقدمات رسیدن به این سکانس نهایی را تبدیل به یک اثر سینمایی می کند. به نظر می رسد خود معصومی هم در مرحله نوشتن فیلمنامه مجذوب ایده شده و در مرحله نوشتن فیلمنامه تماشاگر را هم قانع شده تصور می کند.
شخصیت پردازی خرس(فرهاد اصلانی) در کنار رویه ورود نورالدین(پرویز پرستویی) پس از سالها مرده تصور شدن و البته نحوه رویارویی نورالدین و خرس مهمترین ارکان اقناع تماشاگر است و درست همینجاست که معصومی از پس چفت و بست بخشیدن به داستان برنیامده است.اصولا باید مطابق با قاعده وضع شده از سوی خود فیلم، تماشاگر برداشتی غیر سمپاتیک از شخصیت خرس داشته باشد و در مقابل همراهی و همدلیش با نورالدین باعث پر رنگ تر شدن وجوه منفی پیدا و پنهان شخصیت خرس شود.اما نکته اینجاست که نه تنها نحوه کنار هم چیدن موقعیت های داستانی کمکی به ترسیم درست مختصات شخصیت خرس نمی کند بلکه انفعال غیر قابل توجیه نورالدین که در مقاطعی طعنه به حماقت می زند نگاه تماشاگر را به سمت محق بودن خرس می برد. به بیان ساده تر در "خرس" رویه بیان دیالوگ ها با سکانس کلیدی نهایی و هدف احتمالیمعصومی در تناقض واضح هستند.
دیالوگ ها در "خرس" در تلاش هستند تا همراهی مخاطب با ایده منفی بودن شخصیت خرس و همراهی برانگیز بودن نورالدین و گلی را برانگیزاند.این دیالوگ ها هستند که به جای تصاویرو موقعیت های داستانی فیلم را به سمت سکانس نهایی می کشانند! البته وظیفه قابل پذیرش بودن این سکانس با کلیتی چند ده دقیقه ای را عهده دارند واین همه بدین معنا است که "خرس" نسبتی چندان دلچسبی با سخن گفتن به زبان سینما ندارد و بیشتر روخوانی متن قصه پرداخت نشده اش را با کمک بازیگرانش در پیش گرفته است.
در مجموع می توان "خرس" را ایده ای جذاب دانست که با کمک گرفتن از یک سکانس به شدت درست و تاثیر گذار و رو خوانی گروهی از نریتورهای در قامت بازیگر درآمده سعی در همراه کردن مخاطب دارد."خرس" بیشتر به روایتی گروهی از داستانی می ماند که بنا دارد شخصیت اصلی داستانش را هیولا جلوه دهد تا شاید سکانس قتل وحشیانه فیلم مقبول بیفتد.
